Deze blog begin ik met een moment stilte voor de gedwongen wegblijvers van Carnaval dit jaar. (…) Hoewel ik natuurlijk niets te klagen heb, een semester in Amerika doorbrengen is ook geen straf, wordt het dit weekend pijnlijk duidelijk hoeveel afstand er nu eigenlijk tussen Den Bosch en West Hartford zit. Met mijn Oeteldonk afspeellijst op de achtergrond en mijn Oeteldonkse vlag die in mijn kamer hangt naast me, type ik dit nu. Op die manier probeer ik er maar mijn eigen feestje van te maken zodat ik toch nog een beetje carnaval meekrijg dit jaar. Ondertussen geeft het een schrale troost wetende dat ik morgenochtend fris op zal staan tijdens het carnavalsweekend, in tegenstelling tot andere Bosschenaren. Dat heeft ook wel weer iets en is weer eens iets anders. Nog 254 dagen tot het 11/11 is en dus nog 254 dagen om me daar weer op voor te bereiden.

Gisteravond ben ik met een vriendengroep gaan bowlen. Althans, dat was de bedoeling. In Amerika werken dingen iets anders dan in Nederland. Waar wij in Nederland een bowlingbaan zouden boeken van tevoren, zoals wij bijvoorbeeld ook in een restaurant zouden reserveren, gaat het hier volgens het ‘wie het eerst komt wie het eerst maalt’-principe. Over het algemeen wordt er niet aan reserveren gedaan en moet je vooral hopen dat er een plekje vrij is. You guessed it, alle banen waren bezet. We besloten naar ‘Flight’ te gaan. Dat is een trampolinepark zoals je hier op de foto kan zien. Allemaal heel leuk en aardig, totdat je 1,5 uur rond hebt gesprongen, ondertussen verslagen bent door een team van 13-jarigen met trampolinetrefbal en de volgende dag opstaat met spierpijn in spieren waarvan je niet eens wist dat je ze had. De gezelligheid maakte een hoop goed. Vervolgens zijn we met z’n allen naar Denny’s gegaan, wat een typische Amerikaanse Diner/eetcafe is. Dit kan ik dus ook weer van mijn to-dolijstje afstrepen.

Donderdagavond ben ik naar een uitvoering van The Pantom of the Opera gegaan. Tenminste, dat had ik verwacht. In het auditorium op campus zou de muziek van de Phantom gespeeld worden door een orkest. Ik dacht dat dit de muziek zou zijn zoals door Webber geschreven is en zoals deze in de musical gespeeld wordt. Dit bleek niet helemaalhet geval. Toen ik de zaal binnen liep stonden er om precies te zijn drie instrumenten. Dit was niet echt een goed teken. Blijkbaar werd de stille film uit 1924 afgespeeld en bestond het orkest uit twee man die alleen de achtergrond deuntjes speelden. Oh well, ik kan zeggen dat ik er een avondje tussenuit was en we hebben in ieder geval kunnen lachen.

De plannen voor Spring Break zijn inmiddels ook gemaakt. Van 9 tot en met 12 maart zal ik alleen naar Boston gaan om vervolgens vanuit daar naar Texas te vliegen waar drie andere klasgenootjes zitten. Daar zullen wij een auto huren om te roadtrippen langs een aantal bezienswaardigheden. 16 maart vlieg ik weer terug naar West Hartford. Voor nu dus genoeg om naar uit te kijken. Na spring break is het nog maar een kleine twee maanden dat ik les heb waarin er een hoop leuke dingen gepland staan om naar uit te kijken. Dan zal ik nog een aantal weken hier rondreizen en dan is deze Minor alweer voorbij. Voor je het weet ben ik alweer thuis.