Update #7

Dit keer een blog vanuit de bus naar Philadelphia, een van mijn laatste stops hier in Amerika. Ik heb net afscheid genomen van de University of Saint Joseph. Maar voordat ik dáár verder over vertel, moeten we eerst een week of twee terug. In de tussentijd ben ik namelijk ook nog naar Washington D.C. geweest.

Op 25 april heb ik de bus naar D.C. genomen. Deze trip zou ongeveer 7 uur moeten duren. Op de heenweg was dit ook daadwerkelijk het geval. Op de terugweg verliep het ietjes anders. Waar ik eigenlijk om 18:30 in Hartford aan had moeten komen, stond ik pas om 2:00 ’s nachts bij de juiste bushalte. Laten we het erop houden dat file + een tekort aan communicatie + een tekort aan buschauffeurs ervoor zorgt dat je zo 6,5 uur vertraging oploopt. Speaking off, eigenlijk zou ik een uurtje geleden in Philadelphia aangekomen moeten zijn, echter rijden we net pas weg uit New York…

Gelukkig is het zo dat een stad als Washington de vertraging waard maakt. In D.C. heb ik onder andere Arlington Cemetery bezocht. Ik weet nog dat ik daar in 2016 naartoe ging met papa en dat het toen al behoorlijk indruk maakte. Arlington is een begraafplaats waar meer dan 400.000 Amerikaanse militairen begraven liggen. Elke dag komen er hier 30 tot 40 bij. Daardoor heb ik in de twee uur dat ik er rondgelopen heb rond de 4 begrafenissen zien plaatsvinden. Hier begraven te mogen worden, is een van de grootste eren die je als Amerikaanse militair kan krijgen. Ook President Roosevelt en zijn familie is hier begraven.

Naast Arlington heb ik onder andere een bezocht gebracht aan The Capitol, dat is de Eerste en Tweede Kamer van Amerika, Het Witte Huis, het Lincoln Memorial en Georgetown. In D.C. heb je een centraal park waar vele musea en monumenten in en omheen zijn gebouwd. Hier worden ook door verschillende verenigen sporten gespeeld en wedstrijden georganiseerd waardoor er altijd wat te doen is en waardoor er altijd een leuke, gezellige sfeer hangt. Hoewel een stad als New York superoverweldigend is en zijn eigen mooie dingen heeft, vind ik steden als Boston en Washington leuker, juist vanwege de sfeer en de historie. Deze twee steden doen mij meer denken aan de manier waarop Europese steden zijn ingericht.

Deze week heb ik afscheid genomen van de mensen die ik hier heb leren kennen. Met het ene groepje ben ik ’s avonds uiteten gegaan en met de anderen ben ik wezen lunchen. Het was supergezellig om zo de buitenlandstage af te sluiten. Tegelijkertijd merkte ik ook heel erg dat ik niet heel gehecht ben geraakt aan deze plek. Ik heb een fijne 5 maanden gehad, maar ik kijk er meer uit om mijn leven in Nederland weer op te pakken dan dat ik het leven hier ga missen. Na de etentjes heb ik mijn koffer ingepakt en ben ik officieel van USJ vertrokken. Naar huis ga ik echter nog niet;

Ik kan het stukje USJ en West Hartford afvinken. Nu staan Philadelphia PA, Chalfont PA om een bezoek te brengen aan de Amerikaanse familie, Tampa FL, Orlando FL om samen met een ander gedeelte van de Amerikaanse familie onder andere naar DisneyWorld en het strand te gaan en op de terugreis een overstap in Charlotte NC en Boston MA nog op het programma. Genoeg te doen dus de komende 10 dagen. Op het moment van posten vlieg ik over 9 dagen al naar huis en ben ik over 10 dagen thuis. Zowel de komende week nog in Amerika als wanneer ik straks thuis ben: Good things coming up.

Update #6

Het aftellen is begonnen. Over 30 dagen vlieg ik naar huis en over 31 dagen op 23 mei zal ik 's ochtends op Schiphol aankomen. Maar niet voordat ik eerst aankomend weekend naar Washington DC ga en vervolgens nog langs Philadelphia reis als tussenstop op de weg naar Florida om daar nog een weekje door te brengen. Ook met de tentamenweek in het vooruitzicht en een aantal activiteiten tussendoor; bowlen, een etentje, de jaarlijkse Bingo (zegt genoeg over deze campus dat dat hetding is om naar uit te kijken aan het eind van het jaar) et cetera, is er nog genoeg om naar uit te kijken. Ik merk langzamerhand wel dat ik deze dingen nodig heb om niet te veel naar thuis te verlangen. Op een gegeven moment is het mooi geweest en is het heel erg okay om gewoon lekker weer naar huis te gaan. Dat is wat er de kómende weken allemaal plaats gaat vinden. Wat er de afgelopen weken heeft plaatsgevonden, lees je hieronder.

En of er dingen gebeurd zijn. Allereest kwam eind maart Thijs op bezoek. Het was heel fijn om een beetje thuis hier te hebben. Des te moeilijker was het toen dat beetje thuis daadwerkelijk weer naar huis ging en ik hier nog even achter moest blijven. Natuurlijk mag je niet klagen op het moment dat je de kans krijgt om je Minor Abroad in Amerika af te ronden, maar dat moment liet me goed realiseren dat ik, zoals eerder gezegd, er ook wel weer heel erg naar uitkijk om terug te zijn in Den Bosch en met de mensen daar te zijn en het gewone leven weer op te pakken. Samen met mijn broer heb ik New York bezocht. Thijs was er al een aantal dagen en ik sloot later aan in verband met de lessen die ik hier moet volgen. Tijdens dit weekend zijn alle New York clichés langsgekomen: het 9/11 memorial, Rockefeller Center, Times Square, MET Museum, Central Parc, Staten Island Ferry, Radio City Music Hall, High Line etc. Het is gek hoe normaal het voelde om samen met Thijs aan de andere kant van de wereld te lopen. Hetzelfde gold voor toen ik naar Texas vloog om Spring Break daar door te brengen. Door FaceTime, Social Media en het vliegverkeer van tegenwoordig, lijkt de wereld een stuk kleiner geworden en ben je overal in een mum van tijd. Desondanks werd het niet minder gewaardeerd en heb ik niet minder genoten.

Op het moment dat Thijs terug naar huis vloog, waren papa en mama alweer onderweg deze kant op. Letterlijk. Op het moment dat Thijs landde, kwamen papa en mama aan op Schiphol om in te checken. Eerst hebben zij hier een roadtrip gedaan langs Boston en Salem. Onderweg pikten ze mij op in West-Hartford. Hier heb ik papa en mama een rondleiding gegeven op campus en hebben zij ervaren hoe het eten hier is ’s avonds. Daar waar ik inmiddels gewend ben aan de kantine hier, drukten hun gezichten mij weer even met de neus op de feiten dat het eten thuis toch echt wel een heel stuk lekkerder is. Des te meer om naar uit te kijken. Nadat papa en mama een nachtje in Hartford gebleven waren, zijn we in de auto gestapt om de roadtrip te beginnen. Tijdens deze trip zijn we stadjes als Newport, Provincetown, Cape Cod, Plymouth afgegaan. Dit is een aantal kustplaatsjes in de staten Massachusetts, Connecticut, New Jersey en Rhode Island. Mijn meter om de omliggende staten waar ik woon een beetje beter te leren kennen, is dus weer aardig bijgevuld. Deze trip hebben we afgesloten in Boston, waar mama heeft meegemaakt hoe het is om in Amerika te winkelen. In andere woorden: waar mama heeft meegemaakt waarom ik toch wel heel graag weer terug wil naar Den Bosch om daar weer een keer gezellig te kunnen winkelen. Het verschil tussen de rommelige, onoverzichtelijke winkels hier en de binnensteden waar deze winkels te vinden zijn en het gezellige Den Bosch is tamelijk groot.

Zoals eerder aangegeven is het nu aftellen naar het einde van het semester, dan nog naar Philadelphia en Florida en dan ben ik alweer thuis. Nog 31 dagen. Moet lukken, toch?

Update #5

Op het moment van uploaden is Spring Break officieel voorbij. In deze voorjaarsvakantie ben ik naar Boston gegaan om vanuit daar vervolgens door te vliegen naar Texas en hier met een aantal vriendinnen van de HAN te roadtrippen. Dat is het korte verhaal. Wil je iets meer details weten? Lees dan vooral verder.

Zaterdag 9 maart vertrok ik vanuit West Hartford in mijn eentje naar Boston. Met de bus doe je hier een kleine twee uur over en via de Greyhound ben je uiteindelijk voor een retourtje een hele 20 dollar kwijt. Ideaal voor een studentenvakantie dus. Tenminste, als je AM en PM onder de knie hebt.. Op de dag van vertrek bleek dat ik geen 12:05 pm ticket had geboekt (wat de bedoeling was zodat ik ’s middags zou reizen) maar een 12:05 am ticket voor ’s nachts. Woops. Hierdoor was mijn ticket ongeldig en heb ik een nieuw ticket moeten boeken. Gelukkig kwam ik hier op tijd achter en was het uiteindelijk dus makkelijk op te lossen door simpelweg een nieuw ticket te kopen, al werd het op deze manier wel pijnlijk duidelijk dat ik nog niet volledig geïntegreerd ben in Amerika en daarmee de Amerikaanse manier van tijden aangeven. Oh well, uiteindelijk ben ik goed en wel aangekomen in Boston. Hier heb ik onder andere het New England Aquarium bezocht, heb ik via musea meer geleerd over de Boston Tea Party, kan ik je inmiddels alles vertellen over de tuinen van Harvard University en heb ik de Freedom Trail gelopen. Heel kort gezegd is de Amerikaanse onafhankelijkheid van Groot-Brittanië begonnen in Boston. Dat maakt Boston qua geschiedenis een superinteressante stad waardoor het erg leuk was om daar rond te lopen en overal over te leren. Het deed me goed om dit op mezelf te kunnen doen. Ik vind het leuk om onder mensen te zijn en over nieuwe mensen te leren en nieuwe mensen te leren kennen. Echter is het op zo’n minor zo nu en dan ook heel fijn om even alleen te zijn en zelf dingen te ondernemen. Daardoor beviel het extra goed om Boston op die manier te ontdekken.

Alleen zijn wordt op een gegeven moment uiteindelijk toch ook wat saai. Des te blijer was ik om op 12 maart richting Dallas, Texas te vliegen. Een aantal vriendinnen van de HAN doet daar de Minor Abroad op Texas Christian Univeristy (TCU). Bij aankomst zijn we wat gaan eten. Hierdoor heb ik de wondere wereld van iHOP ontdekt. Hier had ik nog nooit eerder van gehoord maar dit is een omelette/pannekoeken restaurant waar je, op zijn Amerikaans, onbeperkt bij kan bestellen. Het was dan ook geen straf om hier een aantal dagen later de week ook weer af te sluiten. Enjoy it while you can, right?

De volgende dag zijn we met zijn vieren hebben we een auto gehuurd en zijn we richting Austin en San Antonio gereden. Met een afspeellijst van 426 nummers en meer dan 24 uur aan muziek hebben we ons goed vermaakt. Daar waar Dayenne ervoor zorgde dat we veilig op plek van bestemming aankwamen, zorgde Gaby ervoor dat we de goede route reden. Layla’s en mijn taak was om vooral voor het entertainment op de achterbank te zorgen. Deze taak namen we uiteraard uiterst serieus door onze eigen Carpool Karaoke te creëren.

De eerste stad waar we naartoe gingen was Austin. De stad zelf viel een beetje tegen, er leek weinig te zien in het centrum. Hoewel we het hier uiteindelijk goed hebben uit kunnen houden door de zon, een aantal bezienswaardigheden en de fijne sfeer van een festival in de stad, was er verder niet heel veel te zien. Dit in tegenstelling tot San Antonio. Er ligt wat meer historie hierzo waardoor de architectuur en de verhalen over de stad een stuk interessanter waren. Midden door deze stad kan je de ‘River Walk’ lopen. Dit is een wandeling langs het kanaal waaraan allemaal terrasjes verbonden zitten. Als het ware een soort Utrecht in Texas.

De volgende dag hebben twee meiden het aangedurfd om de hoogste en langste zipline van Texas af te gaan. Drie keer raden wie daar niet bij zat omdat ze hoogtevrees heeft. Juist ja. Gelukkig was ik niet de enige die het niet aandurfde en heb ik me met Layla goed vermaakt op het strandje van het park waar de andere twee meiden zouden gaan ziplinen. Er was vooruitgang gemaakt: een hele ochtend in de zon en alleen mijn voorhoofd was een beetje verbrand. Al met al heb ik het supergezellig gehad.

Inmiddels ben ik weer terug in West Hartford en starten morgen de lessen weer. Nog maar 8 weken en dan is dit semester alweer voorbij. Vooralsnog lijkt het erop dat ik na het semester eerst een paar dagen in Philadelphia zal doorbrengen om daarna door te vliegen naar Florida. Het zou dan de bedoeling zijn dat ik rond de eerste week van juni weer naar huis kom. Dit staat allemaal nog niet vast en zou dus nog kunnen veranderen, maar ik hou jullie op de hoogte. Eerst ga ik me bezighouden met de komst van Thijs over 13 dagen en die van papa en mama over 20 dagen. Er zijn dus nog genoeg plannen om uit te voeren en naar uit te kijken voordat ik de nieuwe plannen ga maken :) 

(Rechts op de pagina kan je een aantal foto’s bekijken van de afgelopen dagen)

Update #4

Deze blog begin ik met een moment stilte voor de gedwongen wegblijvers van Carnaval dit jaar. (…) Hoewel ik natuurlijk niets te klagen heb, een semester in Amerika doorbrengen is ook geen straf, wordt het dit weekend pijnlijk duidelijk hoeveel afstand er nu eigenlijk tussen Den Bosch en West Hartford zit. Met mijn Oeteldonk afspeellijst op de achtergrond en mijn Oeteldonkse vlag die in mijn kamer hangt naast me, type ik dit nu. Op die manier probeer ik er maar mijn eigen feestje van te maken zodat ik toch nog een beetje carnaval meekrijg dit jaar. Ondertussen geeft het een schrale troost wetende dat ik morgenochtend fris op zal staan tijdens het carnavalsweekend, in tegenstelling tot andere Bosschenaren. Dat heeft ook wel weer iets en is weer eens iets anders. Nog 254 dagen tot het 11/11 is en dus nog 254 dagen om me daar weer op voor te bereiden.

Gisteravond ben ik met een vriendengroep gaan bowlen. Althans, dat was de bedoeling. In Amerika werken dingen iets anders dan in Nederland. Waar wij in Nederland een bowlingbaan zouden boeken van tevoren, zoals wij bijvoorbeeld ook in een restaurant zouden reserveren, gaat het hier volgens het ‘wie het eerst komt wie het eerst maalt’-principe. Over het algemeen wordt er niet aan reserveren gedaan en moet je vooral hopen dat er een plekje vrij is. You guessed it, alle banen waren bezet. We besloten naar ‘Flight’ te gaan. Dat is een trampolinepark zoals je hier op de foto kan zien. Allemaal heel leuk en aardig, totdat je 1,5 uur rond hebt gesprongen, ondertussen verslagen bent door een team van 13-jarigen met trampolinetrefbal en de volgende dag opstaat met spierpijn in spieren waarvan je niet eens wist dat je ze had. De gezelligheid maakte een hoop goed. Vervolgens zijn we met z’n allen naar Denny’s gegaan, wat een typische Amerikaanse Diner/eetcafe is. Dit kan ik dus ook weer van mijn to-dolijstje afstrepen.

Donderdagavond ben ik naar een uitvoering van The Pantom of the Opera gegaan. Tenminste, dat had ik verwacht. In het auditorium op campus zou de muziek van de Phantom gespeeld worden door een orkest. Ik dacht dat dit de muziek zou zijn zoals door Webber geschreven is en zoals deze in de musical gespeeld wordt. Dit bleek niet helemaalhet geval. Toen ik de zaal binnen liep stonden er om precies te zijn drie instrumenten. Dit was niet echt een goed teken. Blijkbaar werd de stille film uit 1924 afgespeeld en bestond het orkest uit twee man die alleen de achtergrond deuntjes speelden. Oh well, ik kan zeggen dat ik er een avondje tussenuit was en we hebben in ieder geval kunnen lachen.

De plannen voor Spring Break zijn inmiddels ook gemaakt. Van 9 tot en met 12 maart zal ik alleen naar Boston gaan om vervolgens vanuit daar naar Texas te vliegen waar drie andere klasgenootjes zitten. Daar zullen wij een auto huren om te roadtrippen langs een aantal bezienswaardigheden. 16 maart vlieg ik weer terug naar West Hartford. Voor nu dus genoeg om naar uit te kijken. Na spring break is het nog maar een kleine twee maanden dat ik les heb waarin er een hoop leuke dingen gepland staan om naar uit te kijken. Dan zal ik nog een aantal weken hier rondreizen en dan is deze Minor alweer voorbij. Voor je het weet ben ik alweer thuis.

Update #3

Deze nieuwe update heeft even op zich laten wachten. Hoewel ik het hier nog altijd heel erg naar mijn zin heb, gebeurt er niet elke week iets dusdanig noemenswaardig om er (letterlijk) over naar huis te schrijven. Zoals iedereen in Nederland ’s ochtends opstaat, naar school/werk gaat, thuiskomt, eet, ontspant, en slapen gaat, is dat voor mij niet heel anders. Op campus zelf vinden er weinig events plaats. Een klein verschil met dat dagelijkse leven in West Hartford vergeleken met dat in Empel City is echter dat er hier zo nu en dan een weekend New York gepland kan worden. Dat heb ik afgelopen week dan ook gedaan.

Samen met een HAN-genootje en een Ierse internationale student ben ik op vrijdagavond naar New York afgereisd. Dit is een busrit van een kleine drie uur en daarmee goed te doen. Nadat we de spullen in het hostel hadden afgezet, zijn we als eerste naar Times Square gewandelend. Toch wel de plek waar je meteen compleet ondergedompeld wordt in de (dan wel meest toeristische) vibes van New York. Op zaterdag stonden Liberty Island, en daarmee de Statue of Liberty, en Ellis Island op het programma. Vervolgens zijn we langs de 9/11 memorial gelopen en vanuit daar naar de Brooklyn Bridge gegaan. Zondag waren Central Parc en de Natural History Museum aan de beurt. Het was dus een intens weekend maar zeker de vermoeidheid op de zondagavond waard.

Sinds de vorig blog is er een aantal dingen veranderd wat betreft de vakken die ik heb. World Geography heb ik laten vallen. Om 20 weken aardrijkskunde te volgen met als enige doel aan het eind van de rit de hoofdsteden van Europa uit mijn hoofd te kennen, leek me toch zonde van de tijd. In plaats daarvan leer ik nu met Practical Topics in Coaching hoe ik een (voetbal)team training moet geven en begeleiden. Oral Communication is ingeruild voor Young Adult Literature waarin ik veel leer over verschillende genres en boeken binnenin deze genres en hoe deze aansluiten op de belevingswereld van leerlingen.

De nabijgelegen winkelcentra zijn inmiddels ontdekt. Met winkels als Louis Vuitton, Michael Kors en Tiffany & Co vallen ze niet allemaal binnen ons studentenbudget. Gelukkig hebben ze daarom ook gewoon de H&M en de Forever21. Deze winkels passen iets meer in ons straatje. Al met al komen er uiteindelijk zo steeds meer dingen op het lijstje om in de weekenden te kunnen doen. Op campus blijven er dan maar heel weinig studenten achter en dus valt er weinig te beleven. Dat maakt dat de weekenden hier heel lang lijken te duren. Doordeweeks houd je je vooral bezig met lessen en huiswerk maken en zijn er veel meer studenten op campus om mee te socializen. Het is daarom fijn dat er steeds iets meer van de buurt ontdekt wordt, zodat ik er in het weekend wat vaker op uit kan.

Om terug te komen op mijn zelfbenoemde missie de gemiddelde Amerikaan (uiteraard niet alle Amerikanen, sommigen zijn er wel bewust van dat de EU een ding is en dat Amsterdam géén land is) wat wereldkennis bij te brengen:

Met een Social Work professor heb ik het hier even over gehad en wat zijnblik was op Nederland en hoe meerdere Amerikanen tegen Nederland aankijken. Wat de Nederlander over het algemeen van Amerika vindt, was mij al bekend. Andersom lag dit anders en dus vond ik het een erg interessant onderwerp. Het blijkt dat Nederland gezien wordt als een soort sociaal experiment. Hoe wij omgaan met onderwerpen als de regulering van softdrugs, het gelegaliseerd hebben van abortus en het homohuwelijk en hoeveel wij, vergeleken met Amerika, doen aan klimaatverandering is iets waar volgens deze professor de Verenigde Staten nog veel van kunnen leren. Daar waar Amerika (lees: de democraat) zichzelf op veel gebieden al als progressief land ervaart of het in ieder geval probeert te zijn, gaat Nederland volgens hen nog een stapje verder. Dit maakt dat wij voor hen met veel zaken een voorbeeldland zijn. Daarnaast gaf de professor aan dat het niet per se onwelwillendheid is dat men niet veel van de rest van de wereld afweet. Het nieuws dat hier uitgezonden wordt, beslaat bijvoorbeeld nauwelijks buitenlands nieuws simpelweg omdat het nieuws over Amerika hun prioriteit heeft. Iets wat heel logisch is natuurlijk, ze brengen hier nou eenmaal hun leven door. Bij ons in Nederland is dat niet anders. Op dit moment doen zij dat echter met een president die behoorlijk veel van de zendtijd in beslag neemt. Dat de studenten die ik tot nu toe hier gesproken heb weinig van het buitenlands nieuws meekrijgen, is dus niet iets wat ze kwalijk genomen kan worden. Daarnaast is het de vraag in hoeverre het hun eigen verantwoordelijkheid is maar ook in hoeverre het überhaupt van belang is dat zij zich verdiepen in de rest van de wereld. Immers, verbeter de wereld, begin bij jezelf, right? En daar lijken Amerikanen vooralsnog een lange weg te hebben gaan.

Update #2

Met trillende vingers zit ik dit achter mijn bureau op mijn kamer op campus te typen. Niet omdat ik het allemaal zo spannend vind, ik heb het heel erg naar m’n zin, maar omdat de temperaturen nu, hoe zal ik dit zeggen, niet bepaald tropisch warm zijn. Eenmaal aangekomen vanuit Amsterdam naar Boston bleek het al gauw andere koek dan dat ik gewend was. Met een gevoelstemperatuur van -16 graden kwam een brain freeze onderweg naar het hotel dan ook niet helemaal onverwachts. Samen met Marijke, een klasgenootje met wie ik samen deze Minor doe, ben ik vanuit Amsterdam naar Boston gevlogen, vanuit Boston met de bus richting Hartford afgereisd en vanuit Hartford hebben we de Ubernaar de University of Saint Joseph gepakt (Am I American yet?). Gelukkig hebben we daardoor eerst even de tijd gehad om bij te komen van de indrukken en temperaturen voordat het echte werk ging beginnen.

Na een ware beproeving (met twee koffers en een veel te zware rugzak de halve wereld af moeten zuilen, kan ik je vertellen, is geen pretje) waren wij eindelijk aangekomen bij onze kamers in Madonna Hall op USJ. Zoals Madonna Madonna ja. I like to think dat ze dit hebben geïnspireerd op de zangeres, maar ben bang dat het toch echt om het Bijbelse figuur gaat. Deze hall staat pal naast de cafetaria, je kan je dus vervelendere locaties voorstellen dan dat je je bed uit kan rollen, een koprol doet en je al bij de plek bent waar elke ochtend het ontbijt vers voor je neus wordt gezet.

De vakken zijn inmiddels gekozen. Deze hebben absoluut niets met elkaar te maken maar zijn als individuele onderwerpen superinteressant. Op maandag volg ik World Geography, op dinsdagen Introduction to Social Work en Cardio-Fitness PhED (ja, dat is echt een vak), op woensdag volg ik American Government en de donderdagen bestaan uit Oral Communication en de tweede les van Social Work. Al met al vakken die ik de komende 5 maanden wel zie zitten.

Het hele kamergenootjefenomeen was voor mij een nieuw iets toen ik hier kwam en dus even afwachten hoe dat zou gaan zijn. Gelukkig heeft dat heel goed uitgepakt. Zij en haar vriendinnen zijn heel verwelkomend geweest en hebben me meegenomen naar lokale winkelcentra, hebben de campus laten zien en uitgelegd en zijn altijd in voor gezelligheid en bieden hulp waar nodig.

Kortom, ik zit hier heel erg op mijn plek en zal het de komende 5 maanden prima gaan volhouden.

Maartje

Ps Favoriete quote van deze week: “People and especially teenagers don’t watch the news here unless they show cat videos. Otherwise people will just think it is boring. I mean, news is just facts, and no one wants to watch 45 minutes of just facts.”

En daar, dames en heren, begint het probleem van Amerika. Men kijkt het nieuws niet want het zijn maar ‘feiten’ en dat is saai. Zo hadden mijn klasgenoten nog nooit van de Brexit gehoord. Eenmaal uitgelegd wat de Brexit dan precies inhoudt, kreeg ik de vraag wat de Europese Unie dan precies was. Zucht. Misschien dat dat mijn missie wordt deze stage; de gemiddelde Amerikaan laten realiseren dat er wel degelijk een wereld buiten Amerika gaande is. To be continued….

Pps Ik moet even werken aan de hoeveelheid foto's die ik neem. Voor nu heb ik er drie. It's work in progress. I promise.

Update #1

Hi there!

Welkom op mijn blog. Over een kleine drie weken zal ik voor een klein halfjaar het altijd zonnige Den Bosch inruilen voor het altijd koude Connecticut. That's right, de maximum temperatuur in mei is +3 graden. Brr.

Denk je nu "huh, Maartje in Connecticut; whut?" dan zal ik je even bijpraten: vanuit de lerarenopleiding Engels moet je in je derde jaar een minor doen. In ons geval is dat de buitenlandstage. Dit houdt in dat mijn studiegenoten en ik allemaal voor een semester naar het buitenland vertoeven. Daarbij hadden wij keus uit o.a. Engeland, Ierland, Australië, Zuid-Afrika, Canade en Amerika. Mijn oog viel meteen op Amerika, aangezien dat land mij om verschillende redenen ontzettend aanspreekt. Daarnaast; als je toch naar het buitenland moet, waarom niet all the way gaan? In Amerika zal ik op de campus van de University of Saint Joseph wonen en studeren. Dit ligt in de buurt van West-Hartford, wat dan weer relatief dichtbij Boston, New York, Philadephia en Washington DC ligt. Waarom ik voor USJ heb gekozen, is precies om die reden. Het ligt vrij centraal tussen een aantal mooie steden en daarnaast bieden zij een goed academisch programma aan. Welke vakken ik daar ga volgen is voor zowel jou als mij nog een verrassing. Dat wordt pas geregeld op het moment dat ik daar ben. Wil je up-to-date- blijven over dit soort zaken en al het andere dat ik Amerika ga doen? Vul dan vooral aan de rechterkant van dit scherm je mailadres in. Wanneer ik iets nieuws upload, verschijnt dit automatisch in je mailbox.

Voor nu; so long en tot aan de andere kant van the pond.